Hendrik Louws Palsma: Ferslach reis nei Amearika 1906

Mijn reis naar het verre westen van Amerika

XXIV

Recht gezellig en genoeglijk werd de avond, die wij bij de familie Eringa hebben doorgebracht. De avond toch leent zich beter tot het bespreken van allerlei meer intieme familiezaken dan de druk bedrijvige dag. Wat zijn er zoo te zeggen een oude koetjes en kalfjes van den stal gehaald en het onderwerp van gesprek geweest. De kleinste aangelegenheden uit het leven van ons beiden bekende personen ziet men dan waarde krijgen. De tijd vloog om en ‘t was nacht eer men dacht.

‘s Anderen morgens werden we onthaald op een rijtoer. Met twee paarden voor een tentwagen hebben we volop genoten van het eigenaardig natuurschoon in deze voor ons geheel nieuwe omgeving, zoo onderscheiden van Frieslands vlakke dreven.

‘s Middags bracht hij ons met het rijtuig weer terug naar mijn zoon en dankte we hem en zijn vrouw hartelijk voor de bizonder toegenegenheid ons bewezen. Zij verzochten ons bij ‘t scheiden hunne hartelijke groeten te willen overbrengen aan de vele familieleden, w.o. broeder en zuster, in ‘t oude vaderland, die we niet allen persoonlijk hebben kunnen bezoeken, waarom we het hier ter plaatse doen, wat ze voor lief mogen nemen.

Er is in Friesland wel eens twijfel geopperd aan die betrekkelijk lucratieven toestand, waarin de familie Eringa zich mag verheugen,doch ik heb er mij met eigen oogen van kunnen overtuigen en besluit met de treffende woorden uit den mond van Eringa gesproken in dien vertrouwelijken avond te zijnen huise: Palsma, het is mij na alles wat ik van u gehoord heb net alsof ik een avond in Friesland zelf heb doorgebracht te midden van familie en kennissen. Ik heb ze voor mij gezien in heel hun doen en laten, als had ik zelf met hen gesproken. Ik begeer er niet voor in Friesland te zijn, zoo voldaan ben ik over dezen avond.

In dien geest sprak hij, maar dan in ‘t Friesch, en terwijl ik dit schrijf hoor ik nog den naklank van die woorden.

x x

Den 24 juli hebben we den ouden heer Ulbe Winia bezocht. Deze bemeiert een eigen boerderij van 160 akkers mooie vlakke beste kwaliteit bouwgrond.

Eerst heeft hij 28 jaar in Iowa geboerd en is nu 9 jaar geleden naar Zuid- Dakota verhuisd.

De oude heer was zeer welvarend, doch nog al gevoelig over den zwaren slag hem twee jaren gelede getroffen door het overlijden zijner echtgenoote, met wie hij zoo vele jaren lief en leed dezer wereld had gedeeld. Nietemin betoonde hij reden tot tevredenheid met het oog op den onbezorgden ouden dag, ter zake het bestaan, waarin hij zich mocht verheugen.

Hij woont bij zijn zoon Doris, die de boerderij drijft en wij maakten kennis met zijne dochters, die alle in Amerika getrouwd en nu overgekomen waren, op de oudste, Jeltje, na, die heel in New York woonde en dus een wel wat al te verre reis moest maken. Het was er druk en gezellig. Heel Wommels net zijn omstreken zagen we verrijzen in onze verbeelding toen het verleden werd herdacht. Deze en gene werd besproken, hier en daar, ja overal zijn we geweest. Dat ging van de hak op de tak en vaak door elkaar, haast als de spreeuwen in ‘t voorjaar en toen richtte de oude her (die een weinig hardhoorig is) zich op uit de rij der zijnen en plaatste zich tusschen mij en mijn echtgenoote, opdat hem niets zoude ontgaan, van wat wij in ‘t midden hadden te brengen. Het was vooral mijne vrouw, tot wie hij zijne vragen richtte over de vele familieleden en kennissen van hem, welke har bekend waren. Oude menschen leven zoo gaarne nog eens het verleden, het verleden van jeugdiger, krachtiger leven, waar van de herinneringen niet worden uitgewischt. Dat verleden van Wijnia in de buurt van het oude Wommels, zoover weg, hadden wij als ’t ware meegebracht, zoodat hij het aan den avond van zijn leven nog eens heeft zien opdoemen in het verre westen van Amerika.

Dankbaar en voldaan over en weer zijn we ‘s avonds na het gebruik van een goed glas wijn, eigen fabrikaat van den ouden heer, van elkander gescheiden en ‘t was al laat geworden toen wij huiswaarts reden.

x x